Ostatnio pisałem o tym, że miłość, a więc i szczęście, wymaga pracy, tak jak każda inna sztuka. Oczywiście wymaga jednak czegoś więcej niż nauczenie się obcego języka, czy perfekcyjne opanowanie jakiejś dyscypliny sportowej. Aby kochać, potrzebujemy otwartego serca, wiary i… odwagi. Miłość z samej swojej natury jest procesem zachodzącym między ludźmi. Nawet jeśli jest nieszczęśliwa i niespełniona, to zawsze dotyczy pewnej relacji. W tym konkretnym przypadku obiektem miłości jest jedynie obraz w umyśle lub wspomnienie kogoś, ale człowiek kochający nigdy nie jest ze swoim uczuciem sam.

Tytuł tego postu zbiega się z tytułem jednej z niegdyś najpopularniejszych książek seksuologicznych. Nie będzie tu jednak mowy o seksie, który – wbrew powszechnej opinii – powinien być cielesnym rozwinięciem miłości duchowej. Wiem, że to „niemodne” stanowisko, ale jako sympatyk psychoanalizy i psychologii humanistycznej, nie muszę być wyznawcą statystyk i badań socjologicznych. Smutna prawda jest taka, że pojęcia „kochać” i „kochać się” (z kimś) bardzo się ostatnio ze sobą zlały. Do tego stopnia, że większość ludzi jednak ogranicza się do seksu. Przygnębiły mnie ostatnie badania socjologiczne, które wykazały, że nieco ponad połowa Polaków nie widzi nic niewłaściwego w zdradzie. To chyba niepokojące wyniki. Dlatego – choć seksualność to piękna i niezwykle ekscytująca dziedzina życia – w tym wpisie skupię się jednak na tej mniej popularnej stronie miłości.

W tym tygodniu mija szeroko komentowana „półrocznica” tragedii smoleńskiej. To dobry moment, żeby się przez chwilę zastanowić, jakie długoterminowe skutki miało dla nas to wydarzenie. Oczywiście z punktu widzenia ludzkiej psychiki.

Jednym z najsłynniejszych seryjnych morderców jest Ted Bundy – nie mylić z Alem, życiowym ciamajdą znanym ze „Świata według Bundych”. Ted był… psychologiem, który zabił ponad 30 kobiet. Bez wyrzutów sumienia, w przemyślany sposób. Planował swoje czyny, choć w czasie ich dopuszczania się oddawał się niepohamowanej ekstazie gwałtu i mordu. Do tego prowadził podwójne, albo i potrójne życie, miewając kilkuletnie związki i pracując w różnych zawodach – m.in. jako konsultant psychologiczny. Czy zatem dlatego, że dopuścił się rzeczy tak nieludzkich (choć to zależy jak definiować „ludzkość”), jego wolna wola była zawężona przez zaburzenia? A może to patologiczny mózg tak nim pokierował?

>Zadziwiające jest to, jak bardzo ludzie chcą być kochani, a jednocześnie jak bardzo nie rozumieją istoty tego uczucia.  Pożądamy miłości, oglądamy ją w kinie, wspominamy te minione i marzymy o kolejnych. Coraz częściej traktujemy ją jednak jako kwestię przypadku, utożsamiając z chwilowym zauroczeniem. Lub jeszcze inaczej – redukujemy do pojęcia udanego pożycia seksualnego, na zasadzie, że „grunt, aby w łóżku się układało”. Niestety taka miłość to tylko wykrzywiony obraz uczucia, które – choć tak pożądane – jest doświadczeniem dużo głębszym, a przez to trudniejszym do osiągnięcia.

Mity to historie o herosach i bogach. Jednak często zawierają w sobie alegorie dotyczące bardzo uniwersalnych cech ludzkiego życia. Mit o Edypie opowiada o bardzo powszechnym konflikcie, który choć wstydliwy, w jakimś zakresie dotyka każdego człowieka.